Op 24/07 kwam de zoon erbij. Obe werd met open armen ontvangen door iedereen. Leuk zo’n nieuw schepseltje in ons midden. Op een viertal dagen mochten we naar huis en mocht Magie het lezen. Het was met keizersnede dan mag het 4 dagen zijn :-). We kwam thuis in ons huisje en dan merk je dat iedereen zijn plekje moet terugvinden. Mama en papa moeten proberen te zorgen voor een klein wezentje en zijn gewoontes leren kennen. Zusje moet snappen dat het eenzame rijk voor haar alleen over is. De hond die moet snappen dat zijn roedel net +1 is gegaan. Iedereen zoekt naar zijn eigen plekje in het gezin. Lastig als je zelf wat moet zoeken maar heerlijk om achteraf een blogpost over te schrijven.
Laat ons ervan uitgaan dat je met de vorige blogpost de mama en papa situatie min or meer kan snappen. Wij hebben er ook voor gekozen dus wij passen ons dan ook wel het makkelijkste aan. Buiten het gemor door te weinig slaap was dat plekje snel terug gevonden.
Wat de hond betreft was het nu toch wel een stuk duidelijker dat ze er op één of andere manier wat moeite mee had. Ze moest effectief eens meer snuffelen aan de kleine Obe. De eerste dagen merkten we dat ze enorm hard zocht naar haar plaatsje. Haar toegeëigend plekje in haar mand, op een mat. Bij etenstijd en wanneer Obe zijn strot eens open had gezet. Een paar dagen later merk je dat ze na nog wat gesnuffel tot een punt van aanvaarding is gekomen. Als Obe nu eens een kuchje links of rechts doet of wat lastig is zie je ze zelfs niet meer opkijken. Ze is nog altijd de speelvogel van weleer met mezelf en met Frauke dus dat zit weer helemaal goed!
Wat de kleine prinses van weleer betreft. Zij was overgelukkig toen ik haar het nieuws vertelde. Zij heeft me een knuffel gegeven zoals ik er nog nooit eentje heb gekregen. Een goeie start deed vermoeden dat alles van een leien dakje ging lopen. Maar toen we een dag of 3 thuis waren begon ze toch zo de grenzen van het mogelijke op te zoeken. Ongehoorzaam zijn. Wenen voor niks. Tegenspreken. Niet goed willen eten. Het hele pallet van kleuteroorlog werd boven gehaald. Ik kan zeggen dat ze 3 dagen alle hoeken van ons huis van behoorlijk dichtbij heeft gezien. Een stukje straffen, begrip tonen en belonen als het goed gaat. Na 3-4 dagen was het wapenstilstand. Ongeschreven nieuwe wetten hoe we het vanaf nu zullen gaan aanpakken met broer erbij. Ondertussen is de dochter vol lof over broer en was het zelfs (voor 10 minuten) haar beste vriend. Er zit progressie in maar je merkt toch dat iedereen zijn stukje van de taart aan het verdedigen was en een klein assement moest doen over hoe de toekomstige situatie impact zal hebben op dat stukje territorium dat tot dan van hem of haar was. Leuk om te zien maar lastig om te sturen als je in het oog van de storm staat. Ik verwacht me vanaf nu bij elke mijlpaal, klein en groot, aan een klein oorlogje waar we na een paar dagen de boel getest te hebben de wapens weer neerleggen en vrede nemen met de nieuwe situatie. Tips zijn uiteraard altijd welkom! 🙂
0 reacties