12/04/2016 – We spreken bij het schrijven van deze blog rond december 2015. Ik heb deze niet gepubliceerd omdat het niet het simpelste onderwerp is… Ik besloot de blog vandaag toch op jullie los te laten!
12/12/2015 – Persoonlijk leed. Iedereen kent het wel op één of andere manier. Indien je het niet kent houden zo en je blijven verstoppen voor de tegenslagen des levens. Deze blog is een lastige om neer te pennen. Ik heb het zelfs met de vrouw overlegd of ik dit wel zou doen. Maar na een korte denkpauze is this the all or nothing…
Laat mij starten bij het begin. Meer dan 17 jaar terug leerde ik mijn vouw kennen. We zaten samen in de klas by the way… Onze hele schooltijd samen doorgebracht met een kortstondig puberaal intermezzo tussen ons 2 ergens tussendoor. Na het afstuderen in het middelbaar hadden we nog zoiets als ICQ en MSN waar we altijd wel in contact bleven met elkaar. Goeie verstandhoudingen leiden af en toe naar iets mooier dan gewoon vriendschap. Zo geschiedde ook bij ons. 8 jaar terug was de start van onze relatie die tot op vandaag nog steeds is wat ze is. Je bent jong en je wil wat. Je maakt plannen. Plannen met een huisje, tuintje, kindjes. Plannen voor de perfectie liggen op tafel. De blauwdruk van een jong gezin en de geplande levenswandel van dit jonge gezin.
Jaren lopen zoals ze lopen. Met zijn ups & downs uiteraard. Stelselmatig kleuren we ons levenspad in. We gaan samenwonen. We kopen een hond. We kopen samen een huis. We zijn zwanger. De spruit is er. Wat een leven…
Als ik het zo bekijk loopt het allemaal prima… Maar zo is het niet helemaal gegaan. De imperfectie des levens. Keuzes die voor ons gemaakt worden waar we helemaal niet achterstaan maar waar we mee moeten leren leven.
5 jaar terug beslisten we om aan kinderen te beginnen. Kinderen was voor mij zowat het walhalla van mijn bestaan. Het middelpunt. Iets wat niet mocht/mag ontbreken. Ikzelf ben enig kind en vindt het prima zo. Maar ééntje is geentje, nietwaar? Voor onze spruit geboren werd hebben we 2 jaar geprobeerd om zwanger te raken. 2 jaar elke maand beseffen dat het niet deze maand zou zijn dat we zouden kunnen zeggen tegen elkaar dat we mama en papa worden. 2 volle jaren elke maand met de neus op de feiten gedrukt worden. Twijfel aan jezelf en aan elkaar. Onderzoeken tonen aan dat we allebei gezond en wel zijn maar dat de natuur gewoon zijn werk moet doen. 1 keer zwanger, 2 keer zwanger, 3 keer zwanger… Na 2 miskramen en 1 prachtige zwangerschap is het ineens ‘prijs’. 9 maand later verwelkomen we “Frauke”. Ons kleine madam! Tegelijk onze kleinste maar tegelijk ook ons grootste. We weten nu dat de natuur effectief gewoon zijn werk kan doen. Hoera!
Frauke is ondertussen 2 jaar en 7 maand en start net na nieuwjaar met haar eerste schoolstappen. Wij proberen opnieuw al 2 jaar een broertje of een zusje op de wereld te zetten. Ondertussen alweer 2 miskramen ver… Het besef dat de imperfectie opnieuw zijn werk doet. De natuur doet vooral zijn werk niet… Relativeringsvermogen 200%… Na de laatste miskraam is bij mij het besef gekomen dat we “ons” dat niet altijd moeten aandoen. Een aantal vragen kwam spontaan bij me op. Wil ik, als man, mijn vrouw dit aandoen? Wil ik haar elke keer met het verdriet zien omgaan? Het kan niet gezond zijn om elke keer de “mama fabriek” in gang te zetten en dan abrupt er een eind aan te maken. De hele huishouding ontregeld en weer een maand kwijt alvorens alles weer wat in zijn plooi ligt. Het was een vraag die ik me openlijk heb gesteld toen we na onze laatste miskraam uit het ziekenhuis stapten.
We spraken hier heel lang over met elkaar. Ik heb hier zelf behoorlijk mee geworsteld. Graag willen maar eigenlijk ook niet goed weten van welk hout pijlen te maken. Je neemt echt een beslissing die je leven heel zwaar kan gaan beïnvloeden op de lange termijn. Een beslissing die onze perfecte blauwdruk helemaal in de war stuurde. Ik wilde eigenlijk gewoon stoppen. Mijn wederhelft wou toch nog proberen. Een gulden middenweg drong zich op. We zetten er een harde deadline op. Een harde deadline van 4 maand. 4 maand waar we écht op niets gingen letten. Als het komt komt het. Elke maand nog steeds dezelfde pijn… Maar ergens neem je wel genoegen met de deadline. Je maakt zelfs plannen om gewoon verder door te gaan. Je gaat er steeds minder in geloven naar mate de seizoenen voorbij gaan. Je begint stilaan die oude perfecte blauwdruk aan te passen naar een nieuwe imperfecte blauwdruk. Bekijk het als een plan van een huis een beetje hertekenen. Je kan er perfect mee leven maar het andere was misschien toch een beetje beter. Maar door uitéénlopende redenen moet het worden aangepast worden. Stiekem verlang je nog naar de oude tekening… Maar is het zo dan is het zo… Na nieuwjaar zullen we ofwel nog één keer weten dat het niet is en dan voor eeuwig en altijd het hoofdstuk afsluiten. Of de natuur ziet zelf ook in dat ééntje geentje is… We zullen wel zien…
Terug naar vandaag, 12/04/2016. Mijn schrijfsels waren nog niet goed uit mijn hoofd of mijn vrouw duwde me een zwangerschapstest onder de neus. Rond Augustus zullen we voor een tweede keer mama en papa worden. Een zoontje bleek uit de laatste echo. Holy shit! De natuur heeft misschien toch een deadline! Een papa dagboek dringt zich een beetje op 🙂
0 reacties